من هنوز ترسیده عکسیم که چند هفته پیش از داعش دیدم.
عکس مردی بود که در هر دستش، دو سر بریده بود و راه می رفت بدون این که فکر کند تو دستش چیه یا ناراحتش کند یا احساس گناه، اشمئزاز یا... نه... هیچی در نگاهش نبود. هیچ.... شاید فکر میکرد خوشه انگور، (خوش های انگور؟) می برد دم آب بشورد...نمی دانم...
اینقدر وحشت کردم که در دم کامپیوترم را بستم و زدم زیر گریه. برای اولین بار پس از سالها بلند بلند در تنهایی زار زدم. می خواستم تمام ترس، وحشت، ناباوریم را به بیرون پرتاب کنم...لابد. نمی دانم....
بعدها باز عکسی دیدم از زمین خاکی که مردی در آن با سری فوتبال بازی می کند. سر دیگری کنار زمین منتظر بود... از بازی با آن خسته شده بودند یا رزرو بود...نمی دانم.
هنور این تصاویر کریه حتی ذره ای برایم کمرنگ و عادی نشده، شاید تا آخر عمرم ولم نکند مثل عکس حلبچه و بچه های لب کبود باد کرده اش...نمی دانم.
دیروز فیلم ساحل پر آفتابی را دیدم با بچه های خردو له. 4و 5 یا 6 ساله. له. جای دست و پا عوض شده بود. نیمی سوخته، نیمی خونین. نفهمیدم داستان چیست، کجاست.
امروز مصاحبه با سخنگوی دولت اسرائیل را شنیدم و اصرار مجری که می پرسید چطور در فضای باز ساحل، با تجهیزات مفصل ارتشی، چند تا بچه در حال بازی دیده نشدن یا نظامی دیده شدن....جواب؟ یادم نیست ...نمی دانم.
من از سوریه در نیامده بودم، اکراین گیجم کرد، هضم نکرده به دامن عراق افتادم، به خودم می پیچیدم ، به چاه غزه افتادم، متحیر آن بودم، هواپیما مسافربری به سرم خورد، در این گیر و دار با یک جانباز جنگی که این اواخر در ایران شکنجه شده و فرار کرده آشنا شدم...
حالا می بینم من از حلبچه، جنگ ایران و عراق، هواپیمای ایرانی که روی خلیج فارس زده شده بود، زخمهای شیمیایی، جانبازان جنگ، داعش، طالبان، حماس، لبنان، اسرائیل، غزه، فلسطین، قذافی، میدان تحریر، اسد، اعدام، مبارک، زندانهای سیاسی، حصر، کهریزک، مفقودالاثرها، اعتصاب غذا، سنگسار، دریاچه ارومیه، پرتاب زنده به ته دره و هیچکدام دیگر آزاد نشدم....
می پرسم، خیلی جدی می پرسم، آیا فراموشی بیماریست یا نعمت؟
نمی دانم...
اضافه شد؛
میان خزانه خطم، بیتی یافتم با این مضمون؛
بر ما گذشت نیک وبد، اما تو روزگار!
فکری به حال خویش کن، این روزگاز نیست....
Ramesh Safavi
عکس مردی بود که در هر دستش، دو سر بریده بود و راه می رفت بدون این که فکر کند تو دستش چیه یا ناراحتش کند یا احساس گناه، اشمئزاز یا... نه... هیچی در نگاهش نبود. هیچ.... شاید فکر میکرد خوشه انگور، (خوش های انگور؟) می برد دم آب بشورد...نمی دانم...
اینقدر وحشت کردم که در دم کامپیوترم را بستم و زدم زیر گریه. برای اولین بار پس از سالها بلند بلند در تنهایی زار زدم. می خواستم تمام ترس، وحشت، ناباوریم را به بیرون پرتاب کنم...لابد. نمی دانم....
بعدها باز عکسی دیدم از زمین خاکی که مردی در آن با سری فوتبال بازی می کند. سر دیگری کنار زمین منتظر بود... از بازی با آن خسته شده بودند یا رزرو بود...نمی دانم.
هنور این تصاویر کریه حتی ذره ای برایم کمرنگ و عادی نشده، شاید تا آخر عمرم ولم نکند مثل عکس حلبچه و بچه های لب کبود باد کرده اش...نمی دانم.
دیروز فیلم ساحل پر آفتابی را دیدم با بچه های خردو له. 4و 5 یا 6 ساله. له. جای دست و پا عوض شده بود. نیمی سوخته، نیمی خونین. نفهمیدم داستان چیست، کجاست.
امروز مصاحبه با سخنگوی دولت اسرائیل را شنیدم و اصرار مجری که می پرسید چطور در فضای باز ساحل، با تجهیزات مفصل ارتشی، چند تا بچه در حال بازی دیده نشدن یا نظامی دیده شدن....جواب؟ یادم نیست ...نمی دانم.
من از سوریه در نیامده بودم، اکراین گیجم کرد، هضم نکرده به دامن عراق افتادم، به خودم می پیچیدم ، به چاه غزه افتادم، متحیر آن بودم، هواپیما مسافربری به سرم خورد، در این گیر و دار با یک جانباز جنگی که این اواخر در ایران شکنجه شده و فرار کرده آشنا شدم...
حالا می بینم من از حلبچه، جنگ ایران و عراق، هواپیمای ایرانی که روی خلیج فارس زده شده بود، زخمهای شیمیایی، جانبازان جنگ، داعش، طالبان، حماس، لبنان، اسرائیل، غزه، فلسطین، قذافی، میدان تحریر، اسد، اعدام، مبارک، زندانهای سیاسی، حصر، کهریزک، مفقودالاثرها، اعتصاب غذا، سنگسار، دریاچه ارومیه، پرتاب زنده به ته دره و هیچکدام دیگر آزاد نشدم....
می پرسم، خیلی جدی می پرسم، آیا فراموشی بیماریست یا نعمت؟
نمی دانم...
اضافه شد؛
میان خزانه خطم، بیتی یافتم با این مضمون؛
بر ما گذشت نیک وبد، اما تو روزگار!
فکری به حال خویش کن، این روزگاز نیست....
Ramesh Safavi
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر