چند ساعت پیش هفت کودک فارغ از دنیای پرهیاهوی ما سوار هواپیمایی شدند که بسوی ابدیت آماده پرواز بود.
چند ساعت پیش این هفت کودک شاید هیجان اولین سفر با هواپیما را مزمزه میکردند.
چند ساعت پیش جوانی به بدرقه نامزد خود با دسته گلی آمده بود.
چند ساعت پیش مادری برای سلامتی فرزندش زیر لب چیزی با خودش زمزمه میکرد.
چند ساعت پیش پدری پای تلفن با اضطراب ساعت پرواز دخترش را جویا میشد.
چند ساعت پیش عده ای در فرودگاه طبس نشستن هواپیمای عزیزانشان را لحظه شماری میکردند.
چند ساعت پیش حدود چهل نفر پای به داخل هواپیمایی گذاشتند که قرار بود در فرودگاه ابدیت فرود آید.
اما چند ساعت پیش بی مسولیتی عده ای همه آرزوهای عده ای را به باد داد.
اما چند ساعت پیش صدای گوش خراش کودکان به گوش میرسید که در میان شعله های آتش و خون زنده زنده کباب شدند.
اما چند ساعت بعد عده ای تند تند جلوی دوربین ها خواهند رفت و از خود سلب مسولیت خواهند کرد.
اما من دلهره دارم، دلهره اینکه کی و کجا فردا دوباره هموطنانم سوگوار عزیزانشان خواهند بود؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر