اینجا بیمارستان فجر مریوان است. "گشین کریمی" - کلاس چهارم ابتدایی - چند ساعت دیگر با پایی که "رفته" از بیمارستان مرخص می شود وبه روستای نشکاش - زادگاه و محل زندگی اش - باز می گردد. مین عمل نکرده به ضرب پای گشین بالا جهیده و او را و شش کودک هم سن و سال او را زخمی کرده است. گشین شاید هرگز قادر به جست و خیز و بازی نباشد. او می رود تا از این پس بازی دوستان خود را تماشا کند. با این نگرانی که مبادا مین عمل نکرده ی دیگری بالا بجهد و پاهای دیگری را ببرد.
دنیای عقل سالهای سال است که از این قهقرای درد آورعبور کرده و با شتاب درجاده ی سلامت و رفاه پیش می راند. راستی مشکل در کجاست؟ در دنیای عقل دیگران؟ یا در دنیای بی عقلی ما؟ باور کنید من نمی دانم چرا اینجور وقتها به یاد پولهای رفته ی مردم به سوریه و لبنان و هرکجا می افتم. شما می دانید چرا؟
ساعت دو بعد ازظهر بیست و چهارم آبان نود و دو
بیمارستان فجر - مریوان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر