در ارزیابی نحوه مسلمان شدن ایرانیان تقلب بسیار با تاریخ شده است

واتفاقا این تقلب بیش از آنکه از جانب بیگانگان صورت گرفته باشد از خجانب کسانی از خود ایرانیان صورت گرفته است. وقتی بزرگترین مورخ جهان ابن خلدون ، مینویسد که ((پیش از حمله اعراب ایرانیان سرزمین هایی پهناور در اختیار داشتند با جمعیت بسیار و با تمدنی بزرگ ، ولی بعد از آنکه عرب با نیروی شمشیر بر آنان استیلا یافت چنان دست خوش تاراج و ویرانی شدند که گویی هرگز وجود نداشته _ زیرا گرایش طبیعی عرب این است که رزق خویش را سر نیزه خود بجوید اگر در این مسیر به قدرت و حاکمیت دست یابد دیگر حد و حصری برای غارتگری خود نشناسد ، و بدین ترتیب است که تمدن اقوام مغلوب منقرض می شود ، و این درست همان امری بود که در ایران اتفاق افتاد )) ، فرضیه پردازی ایرانی ، در سالهای پایانی قرن بیستم ، ادعا میکند که (( ایرانی اسلام را با آغوش باز پذیرفت و هیچ کس نمیتواند بگوید که ایرانی از همان اول در برابر اسلام قرار گرفت و نخواست آنرا بپذیرد)) (علی شریعتی:علی و حیات بارورش پس از مرگ ) و وقتی معتبر ترین مورخان خود جهان اسلام : طبری ، ابن الاثیر ، دینوری ، یعقوبی ، بلاذری ، ابن فقیه ، راوندی ، مسعودی از صد هزار کشته ایرانی در جولاء نام میبرند ، و متذکر میشوند ، که این دشت نبرد بهمین دلیل از جانب اعراب جولاء (پوشیده) نامیده شد که اجساد کشته شدگان سراسر آنرا در زیر پوشانیده بود ، فرضیه پرداز ایرانی مدعی میشود ((حمله اعراب به ایران با هیچ مقاومت درخشانی در جولاء و نهاوند روبه رو نشد )) (اسلام شناسی)
و باز هم وقتی که همین وتاریخ نگاران مسلمان از یکصد و سی شورش پیاپی در استان ها و شهر های مختلف ایران ( ری ، همدان ، اصفهان ، کرمان ، استخر ، گرگان ، قم ، گیلان ، طبرستان ، دیلم ، سیستان ، فارس ، خراسان ، آذربایجان ، خوارزم ، فاریاب ، نیشابور ، بخارا ، دارابگرد ) و از سر کوبی های خونین این شورش ها و تجدید مکرر آنها خبر میدهد (که گزارش جامعی از آنها را در کتاب ((ملاحظات در تاریخ ایران )) پژوهشگر معاصر علی میرفطروس میتوان یافت ) باز همین فرضیه پرداز اظهار اطمینان میکند که ((ایران از همان اول احساس کرد که اسلام همان گمشده ای است که بدنبالش می گشته است ، برای همین بود که ملیت خودش را ول کرد ، مذهب خودش را ول کرد ، و سنتهای خودش را ول کرد و به طرف اسلام رفت